razy większy od nachylenia lodowca. Konfiguracja powierzchni lodu determinuje jak widać kierunki przepływu wód wewnątrz- i podlodowcowych (rys. 6.2a). W strefie czoła lodowca, gdzie zazwyczaj spadek powierzchni jest większy, powierzchnie ekwipotencjalne są niemal pionowe, zatem kierunek przepływu winien być nieomal poziomy (6.2b). Według teorii R.L. Shreve'a (1972) na dnie lodowca kierunek przepływu wody jest prostopadły do linii przecięcia powierzchni ekwipotencjalnych z podłożem. Oznacza to, że woda nie zawsze będzie płynęła w kierunku największego nachylenia dna doliny. Może płynąć dostosowując się do gradientu ciśnień, skośnie do stoków doliny lub nawet w górę spadków. Dzieje się tak w przypadku, gdy przeszkody