pozwalał mu potrzymać końce lejców, a potem zgadzał się dać mu na krótko nawet całe lejce, stopniowo dłużej, udzielając rad i pomagając od czasu do czasu, a już od paru lat Angus mógł mieć lejce przez prawie całą drogę. Obecnie kierował końmi właściwie całkiem samodzielnie, tylko w wyjątkowych wypadkach, gdy na drodze pojawiał się samochód albo jakaś inna maszyna mogąca spłoszyć konie, stangret zabierał lejce. Angus nie jeździł jeszcze konno, tłumaczono mu że ma jeszcze nogi za krótkie żeby dobrze siedzieć i w ogóle mogłyby się mu wykrzywić. Dał sobie to wmówić między innymi dlatego, że zdecydowanie wolał powozić i podobno szło