puści już nigdy <br>mamy do babki. I wyrzuci babkę z pamięci raz na zawsze. <br>Basta.<br>Warcek oddycha zupełnie jak człowiek. I życie pulsuje <br>w nim jak w człowieku. Bicie serca, śmieszne bulgotanie <br>w żołądku. Zaszkodziła mu jakaś ciężko <br>strawna psia kolacja.<br>Zziębła trochę na podłodze. Która to godzina? <br>Jeszcze wcześnie, na dworze widno, przez uchylone drzwi <br>wpada rdzawy odblask zachodu, kładzie się smugą na <br>róg stołu, oparcie krzesła, spływa na Dominiki podkurczone <br>nogi i kudłaty, puszysty ogon Warcka. Można pomyśleć <br>jeszcze trochę o...<br>- Dominiko!... - w głosie mamy jest niepokój <br>i zdumienie. - Śpisz tak na podłodze? I Warcek... <br>Czy ty masz dobrze w