się nadawała. Segałowicz zbił leżanki z desek i płótna, kufer nam służył za stół. W wieczór sylwestrowy mama nasmażyła placków kartoflanych, przykryła kufer serwetą. Nagle strych zatrząsł się, drzwi się rozwarły z hałasem i wtargnęli dwaj w skórzanych płaszczach. My, wragi naroda, nie mieliśmy prawa mieszkać nawet na strychu. A na dworze trzydzieści stopni mrozu. Domy z jednej strony i z drugiej strony ulicy, w każdym świeciły się okna. Zapukaliśmy do małego domku, w którym mama przed wojną mieszkała. Wpuścili tylko mnie i Lusię, i tylko na werandę. Rzucili nam derkę swego pieska, który na imię miał Pupsik. Pupsik jej nie potrzebował