iść tropem... tropem, jakby za jakimś sekretnym krętym śladem zwierzęcia, które też przecież szło za czymś, sobie tylko wiadomym (lub niewiadomym) szlakiem (meandrem niezgłębionej logiki). Właściwie były to ślady biegu myśli... Nogi zmieniały krok, zjawiały się skoki i susy, dreptania przed powalonym pniem. Podążałem za jakąś wcześniejszą egzystencją, wcielałem się, na ile jeszcze starczyło na to nieświadomej atawistycznej wyobraźni (wyobraźni dzikiej istoty), w zwierzę, które biegnie przez przestrzeń pełną gestów i żyć, pełną znaków, zawirowań zapachów, podrażnień, rozjaśnień - z bzykiem zakręci się pszczoła i zostawi mnie z własnym ogonem, za którym zrobię kółko aż do gałązki,<br> &lt;page nr=41&gt;<br> po której pełznie włochata gąsienica. Obnażam