psem, jeżeli tym go wykończy. Mały Bruno nie mógł zrozumieć, dlaczego bliscy mu ludzie krzywdzą się tak okropnie. Jedyną czułą dla niego istotą była siostra, Renia.<br>"Siostrzyczko - westchnął, wpatrzony w martwy budynek Stadtheater po drugiej stronie ulicy. - Gdybyś żyła, moja historia nie przypominałaby wiadra z pomyjami".<br>Zobaczył cień ludzkiej sylwetki na murze. Ścisnęło go w dołku. Złudzeniem pamięci dostrzegł w nim zarys ciała swej ukochanej siostry. Wychylił się przez okno. Do hotelu wchodziła szczupła kobieta o rudych włosach. Aż westchnął, tak była podobna.<br>Odwrócił się i podszedł do stołu, gdzie stała butelka z resztką wódki. Walcząc z wymiotnym odruchem, podniósł ją do