ludźmi, ale przecież nie powód do rozpaczy.<br>W pierwszej chwili, kiedy ujawniła mu swoje zamiary, zaśmiał się jak z niewczesnego żartu, a potem wpadł w coś na kształt osłupienia, jakby spotkała go rzecz nigdy nie brana w rachubę. Później wyznał, że dopadło go takie przerażenie, jakby rzeczywiście umierał - tam, wprost na poczekaniu. Rozpamiętując tę chwilę po wielu dniach, już w pociągu, biegnącym na południe, Zosia odczuwała owo przejmujące zdumienie, że ktoś może ją tak kochać, zdumienie, które ogarnęło ją wówczas i zmieszało się z onieśmieleniem, uniesieniem dziwnym i lękiem, jak w chwili zwiastowania, którego promień niezwykły pada na niejedną kobietę. Pamiętała niespodziany