dotykać jej ciała, widzieć jej lęki i przerywać sny. Nie uspakajały i nie wyrównywały tej krzywdy tłumaczenia, że większość istot doskonale widzących w nocy jest ślepa w ciągu dnia i że niewiele stworzeń widzi równie dobrze w ciemności i w świetle. Iw podejrzewała w tym tłumaczeniu oszustwo, którego nie potrafiła na razie rozgryźć i objąć niedoświadczonym umysłem. Zaciskała wtedy pięści ze złości i szeptała: "Boże, czemu nie jestem dorosła? Czemu ten czas jest taki powolny?"<br> Rozczarowana i pełna nieufności, nie chcąc pogodzić się z własną niewiedzą, Iw stawiała sobie, rodzicom i światu coraz więcej pytań, na które nikt nigdy nie potrafił odpowiedzieć