Popijałem kawę, słuchałem paplaniny Kiry i rozglądałem się po sali. W pewnej chwili zobaczyłem coś, co wprawiło mnie w osłupienie. Krew uderzyła mi do głowy, na moment serce przestało mi bić. Złapałem Kirę kurczowo za rękę i z trudem wydobywając z siebie głos, wyszeptałem:<br>- Patrz... Tam... Widzisz?...<br>Po przeciwnej stronie, na wprost nas siedziała... Kira i wpatrywała się we mnie szklanym wzrokiem.<br>- O co ci chodzi? Co mam widzieć?<br>- Jak to, przecież ty tam siedzisz... Ty... Ty!<br>- Witoldzie, uspokój się. Masz chyba halucynacje.<br>- Nie rób ze mnie wariata.<br>Tamta druga Kira siedziała nieruchomo. Zerwałem się od stolika, żeby podejść do niej. Wskutek