w szosę fordońską, zbliżaliśmy się już do pierwszych zabudowań miasteczka, kiedy po raz ostatni obejrzałem się obojętnie na znikający za nimi w dali piętrowy dom na wzgórzu wśród niskich budynków folwarcznych i drzewa wokół nich z wybujałą sylwetką dębu. Wszystko to miało mi w tej postaci zniknąć z oczu już na zawsze. Zniknąć bez żalu dla mnie, bo przecież to była ta cena, za którą miałem odzyskać nie widzianą od czterech lat "moją" Warszawę. <br> Jadącemu w stronę Bydgoszczy ukazywał się Miedzyń raz jeszcze na chwilę w oddali, tuż po ostatnich zabudowaniach Fordonu. Ale dopiero teraz, kiedy odbywam ponownie na tych kartkach podróż