Kiedy ostatecznie w nicość zapadłem się, Ewelina? <br>Nie odpowiedziała. Patrzyła w męża łzawymi źrenicami. Zacisnął więc pięść na poręczy fotela, podniósł się jak do skoku, zachrypiał: <br>- Wtenczas, kiedy raz jeden w życiu targnąwszy się na twoją tajemnicę, nie potrafiłem dłużej niż jedną noc wytrwać w nienawiści! <br>Zachłysnął się, oczy krwią nabiegły. <br>- A czy wiesz może, kiedy ja to pojąłem? Dziś rano! Obraziłaś mnie okropnie... Powiedziałaś, że ja umyślnie dziecko moje śmierci oddałem, żeby tobie dokuczyć. I gorzej jeszcze postąpiłaś: obraziłaś Boga. Dlatego, że ja w tej strasznej godzinie naszego synka nie bluźniłem w ślad za tobą, że pragnąłem ciebie natchnąć chrześcijańską