dociera światło latarni z ulicy. Nawet notuję sobie przy nim.<br>Nie może pan przy takim nikłym oświetleniu czytać. Wiem, co zrobię, przyniosę tu lampkę panny Lukrecji.<br>Mówiąc to miałem na myśli lampkę oliwną, która paliła się w kącie stołowego przed kopią chusty Weroniki pędzla mojej matki - ołtarzyk wzniesiony przez naszą nabożną pannę Lukrecję. Taka kolorowa szklaneczka o nasyconej czerwieni, z pływającym na powierzchni oliwy knotem. Tajemniczo migotliwa w kącie pokoju, doskonale rozświetlałaby kryjówkę Galileusza. Ale propozycja moja nie została przyjęta. Poklepał mnie po przedramieniu: Nie rób tego, dziecko. Niech płomyk ten oświetla to, do oświetlenia czego został zaplanowany. Ja w nocy