u szyi<br>łańcuchem, i zaskamlał tak żałośnie, jakby samemu Bogu chciał się<br>poskarżyć.<br> Wszyscy już zastanawiali się, co by mu tu dać, bo nawet nie chodziło<br>tak o to, że głodny, tylko że już nie dawało się wytrzymać tego jego<br>skamlenia. Czasem to skamlenie przechodziło w ciągły jęk, jak gdyby<br>nabrzmiały tęsknotą, czasem w jakiś niepodobny do psiego pisk, ni to<br>kota, ni myszy, w najlepszym razie wydawało się, że to pisk nowo<br>narodzonego szczenięcia, które jeszcze nie widzi, nie chodzi, albo<br>całkiem zacichało. Lecz kiedy cichł, stawało się to jeszcze trudniejsze<br>do zniesienia, bo wszyscy w napięciu czekali, kiedy znów