biciem serca poderwał się z pościeli. To Zygmunt śmiał się jak szalony ohydnym jakimś, obłąkańczym chichotem. Lucjan położył się z powrotem. Przez kilka minut Zygmunt dławił się swym śmiechem. &lt;page nr=75&gt;<br><br>ROZDZIAŁ IV<br>Tak więc trzech młodych literatów - ludzi słowa - zamieszkało pod wspólnym dachem. Dziadzia - ten Chrystusowo-donkiszotowaty młodzieniec - będzie chyba najcenniejszym nabytkiem dla naszych obserwacyj psychologicznych. Wczorajszego najścia po pijanemu nie brano mu bardzo za złe. Trochę Stukonisowa - "niezwyczajna tego". Mieciek najbardziej, ale tego nie brano wcale pod uwagę.<br>Iluż to ich było tutaj? Pięciu. Tak, pięciu młodych mężczyzn, z których ma dopiero coś być. Ci w jednym pokoju z alkową i