mundurze niemieckim, wypowiadając umówione hasło. Tenże oficer radziecki stwierdza, że nie natknęli się na owego tajemniczego osobnika, który był, jak łatwo się domyślić, agentem wywiadu radzieckiego z bezpośredniego otoczenia Hitlera. W tym miejscu uwaga nieco polemiczna odnośnie artykułu prof. F. Tycha: nie ma nic niezwykłego w tym, że tuż za nacierającymi żołnierzami radzieckimi kroczyli ludzie służb specjalnych. To zwykła praktyka czasów drugiej wojny światowej. Trzeba było rozpoznać i ująć przywódców, przechwycić i zabezpieczyć dokumenty o przeogromnym znaczeniu. Takie ekipy mieli też Amerykanie i Brytyjczycy. Warto też przypomnieć, że podobne grupy służb specjalnych Hitlera już we wrześniu 1939 r. razem z nacierającymi