że Christa Wolf woli mówić o objętości swojej "dysydenckiej" kartoteki niż jej konkretnej zawartości.<br> Jej argument "wizualny" ktoś współczujący i sprzyjający autorce mógłby jednak w dobrej wierze przyjąć. Mógłby też dodać do niego parę okoliczności łagodzących: młodzieńczą naiwność (co prawda, w roku 1959 Christa Wolf miała lat równe trzydzieści) albo nadgorliwość szczerze wierzącego wyznawcy ideologii (jak wiadomo, idealiści tego rodzaju zawsze gotowi są do sprawienia przykrości paru poszczególnym ludziom, np. donosząc na nich do odpowiednich władz, jeśli tylko im wytłumaczyć, że w ten sposób przyspieszają nastanie powszechnej szczęśliwości całego rodu ludzkiego). A do tego dochodzi kwestia szerszego kontekstu, w jakim wypada