w bezpłatnym nabywaniu akcji prywatyzowanych przedsiębiorstw (i rozszerzała te przywileje również na prywatyzację bezpośrednią), ale jednocześnie w prywatyzacji bezpośredniej umożliwiała występowanie z inicjatywą prywatyzacyjną różnym podmiotom bez zgody insiderów.<br>Ustawa mimo pewnych błędów i rozwiązań praktycznie utrudniających przekształcenia własnościowe (np. pozostawienie poza zakresem uregulowań ustawowych kwestii podnoszenia kapitału spółek czy nadmierne uszczegółowienia proceduralne) zawierała wiele usprawnień dotychczasowej ustawy prywatyzacyjnej i kilka nowych pozytywnych rozwiązań. Zakładała możliwość ratalnej sprzedaży przedsiębiorstw inwestorom krajowym, tworzyła jasną podstawę prawną dla kontraktów menedżerskich, zmniejszała dowolność postępowania organów założycielskich przy prywatyzacji bezpośredniej. Zyskali na niej ministrowie branżowi, bowiem gwarantowała im ona znaczącą rolę przy komercjalizowaniu przedsiębiorstw państwowych