biletów już nie ma. Bolą mnie nogi, jestem głodna, wyznaję portierowi ze łzami w oczach "aj em aktris". Nie robi to na nim najmniejszego wrażenia, coś mi odpowiada, z tonu sądzę, że pogardliwie.<br>O 2 p.m. spektakl się zaczyna. Jedni odchodzą od kasy, inni ustawiają się w kolejce w nadziei, że będą mieć szczęście wieczorem. Nagle kasjerka kiwa na mnie palcem i sprzedaje - zdumionej - bilet za 60 dolarów. Stoję osłupiała, nie mogę uwierzyć w to, co mnie spotkało. Rozumiem, że to dlatego, iż jestem sama, a wszyscy inni chcieli dwa (kto chodzi sam do teatru?). Wchodzę na salę. Spektakl już