się na okrojenia i okaleczenia. Należy ją wiernie zapisywać - choćby po to, aby można ją było konfrontować z innymi prawdami, poddawać krytyce i wzbogacać zgodnie z własnym sumieniem i rozeznaniem. Bez przeświadczenia o tej powinności - literatura nie ma sensu.<br> Po trzecie wreszcie, "ZAPIS" chce być - pośrednio - również zapisem sytuacji. Mamy nadzieję, że już na podstawie tej pierwszej, wyrywkowej i niepełnej, prezentacji "zakazanych" tekstów czytelnik zorientuje się choćby pobieżnie w charakterze ograniczeń, w jakich zmuszona jest rozwijać się nasza literatura. Spostrzeże, iż - jak to już wyżej wskazano - pisarz uczciwy i wierny swojej wewnętrznej prawdzie nie ma dziś praktycznie większych szans na pełne