się on w tzw. Zagłębiu Staropolskim między Kielcami a Sandomierzem, głównie na terenie dóbr biskupich, które upaństwowiono w końcu XVIII w. Istniały tu kopalnie rud miedzianych i żelaznych, wielkie piece i świeżarki, nieznacznie rozbudowywane za rządów austriackich i Księstwa Warszawskiego. W 1816 r. utworzona została Główna Dyrekcja Górnicza pod zwierzchnim nadzorem Staszica. Przydzielono jej ok. 100 tys. ha dóbr narodowych (tzw. górniczych), mających dostarczać opału drzewnego i pańszczyźnianej robocizny. Istniała wtedy przejściowo światowa koniunktura na cynk; zaczęto więc rozbudowywać, bliżej granicy śląskiej, kopalnie galmanu, jak i kopalnie węgla, niezbędnego do wytopu cynku. W ten sposób zaczął się rozwój nowego Zagłębia - Dąbrowskiego