postulatów estetycznych, ukazują konsekwencje zderzenia marzeń autorów z praktyką teatralnego życia dramatu. Niestety, nie w pełni tę stronę perypetii autorskich ukazują: o kłopotach z aktorami i z dyrektorami teatrów niewiele można się z nich dowiedzieć - co oczywiste, bo nie do nich te teksty były kierowane, nie tu było miejsce na nagłaśnianie wewnątrzteatralnych sporów. Wręcz przeciwnie - jeśli znajdą się w nich jakieś uwagi o aktorach, z reguły mają ton kurtuazyjny.<br>Pierwszym dramatem, zaprezentowanym oficjalnie w paryskim teatrze jako dzieło "nowej szkoły", była tragedia Marino Faliero Kazimierza Delavigne (1829). W zwięzłej popremierowej przedmowie Delavigne deklarował, że ma nadzieję &lt;gap&gt;. Nie były to czcze słowa