go lepiej. Maurice docenił to wyraźnie: zaczął się spieszyć, przypominając dziewczynie o jakichś planach na dzisiejszy wieczór.<br>Danielle - tak nazywał ją już w myślach - popatrzyła przepraszająco na Kolumba - ja tu będę strzelał do północy - szepnął jej zuchwale, Pochylając głowę tak, by nic nie zauważył jej towarzysz.<br>- Non - powiedziała stanowczo, lecz nagle zaśmiała się: -Niech pan strzela jutro o piątej...<br>- Co takiego? - wmieszał się Maurice w zupełnym Już popłochu. - Nic, nic, idziemy... - pożegnała Kolumba spojrzeniem.<br>Kolumb automatycznie ruszył za nimi. Opamiętał się po kilku krokach. Stanął. Usłyszał nagle melodię gwizdaną Przez kogoś za uchylonym oknem parteru. Urzeczony, słuchał czystego, radosnego motywu jakby