i dobywając miecza. Wyglądało to na amok, ale na szczęście przeszło mu momentalnie. <br> Odszedł na stronę, wkrótce wrócił z ponurą gębą i oznajmił ni mniej, ni więcej, a to, że ze skutkiem natychmiastowym rozwiązuje drużynę i w dalszą drogę rusza samotnie, albowiem tam gdzieś dzieją się rzeczy straszne, że czas nagli, że robi się niebezpiecznie, a on nikogo nie chce narażać i za nikogo ponosić odpowiedzialności. Gadał i rezonował tak nudnie i tak bez przekonania, że nikomu nie chciało się z nim dyskutować. Nawet elokwentny zwykle wampir zbył go wzruszeniem ramion, Milva splunięciem, Cahir suchym przypomnieniem, że odpowiada sam za siebie