nocach nie mogłem. Taki czutki jak w dzień na łóżku się kaczałem. Jedną noc, drugą, dziesiątą. Głowa już mnie bolała od tego myślenia. Taka jedna siostra, Stankiewiczowa się nazywała, mówiła rano i wieczorem: "Patrzcie, zupełnie jakby durnopianu się najadł". A to nie durnopian. Z każdym tak bywa.<br>- To ja też najem się durnopianu.<br>- Ty głupia, jeszcze życie przed tobą.<br>- Ale ja nie chcę żyć! Nie chcę! - krzyknęła Pacia i rozpłakała się.<br>- Czego ty ślozy puskasz? - zachrypiał pan Staś. Niezbyt zręcznie chciał ją pogładzić po włosach, lecz umknęła głową, odskoczyła na bok, zasłaniając się plecami. Wobec tego pan Staś wyjął z kieszeni