miał bledszą niż zazwyczaj, lecz bure oczy spokojnie patrzyły na świat spod daszka czapki. Rozgadani ludzie wzdłuż drogi uciszyli się od razu, zaczęli wyciągać szyje, po twarzach jednak widać było, że teraz, gdy przyszła ta chwila, nie bardzo wiedzieli, jak się zachować. Lewandowski podał rękę tym przy taczkach i bez namysłu usadowił się w żelaznej skrzynce. Kilka niepewnych oklasków zapluskało w kłopotliwej ciszy, od nich już mocniej zajęły się dalsze, jak trzask gałęzi w suchym poszyciu podpalonego lasu. Taczki potoczyły się powoli, żłobiąc bruzdę w czarnym pyle drogi.<br> Lewandowski zdjął czapkę, zaświecił łysiejącą głową. Cały teraz był w oczach, wysilonych aż