zmieniło. Szklarnie stały nadal, błądziliśmy w tropikalnym żarze wśród roślinnego gąszczu, splątanych łodyg i szorstkich liści, przesiąknięci zapachem naci i nawozu. Wieczorami, zmęczeni światłem, intensywnością barw, układaliśmy się na największym piecu kotłowniczym i zasypialiśmy, wpatrzeni przez zamglone szyby w ciemniejące niebo, tak jednostajne wobec zapamiętanych obrazów. <br>Wróciłem do kuchni, żeby napić się zimnej wody. Znów wyjrzałem przez okno, w to miejsce, gdzie kiedyś znajdowały się szklarnie dziadka Alojzego, a teraz widniała wielka ściana hurtowni spożywczej. <br><br>Zaczęło się pewnej zimy. Śnieg zasypał całe podwórko i łącznik między szklarniami. Wszystko runęło do środka, tworząc wielką pryzmę lodu, metalowych listew i rozbitego szkła. Popękały