Okazało się więc, że w rezultacie obydwu &#150; cesarza Francuzów i polskiego poetę &#150; zaprowadziły na manowce pycha i arogancja, najstarsze i najcięższe grzechy rodzaju ludzkiego. W przypadku Koźmiana należy wszakże oddzielić wyraźnie owe manowce, na które zresztą raz tylko zabłądził owładnięty patriotyczną euforią, od założeń prowidencjalizmu, któremu autor ód napoleońskich pozostał wierny również i po upadku swego bożyszcza, a który znalazł wyraz w nie dokończonej rozprawie historycznej sprzed roku 1813, zatytułowanej Dzieje powstania Polski pod panowaniem Domu Austriackiego będącej, a także &#150; i to wielokrotnie &#150; w pamiętnikach.<br> W latach Księstwa Warszawskiego frapowały jednak poetę nie tylko dalekosiężne perspektywy wielkiej