parasolką i czytała<br>książkę, dziadek jej się ukłonił, i ten widok żyje do dziś w mojej<br>pamięci, lipiec to chyba był, tak, lipiec, bo słońce rozpościerało się<br>na całym niebie i było tak gorąco. Przerwała mi:<br> - Napije się pan herbaty?<br> - Z przyjemnością - powiedziałem. - Ale proszę nie robić sobie<br>kłopotu. Ja naprawdę na chwilę.<br> - Żaden kłopot - powiedziała. - Herbata już się parzy. Być może<br>spodziewałam się pana. A poza tym zwykle pijam o tej porze.<br> Skąd mogła się mnie spodziewać, pomyślałem. Nie dałem jednak nic<br>poznać po sobie i powiedziałem:<br> - Miło tu u pani, przytulnie - powiedziałem, chociaż nie umiałem<br>sobie w żaden sposób