szybko. "Nie zdążyli albo i nie chcieli" uzupełnił myśl i już szybko, jakby tym potwierdził swą decyzję, skręcił w pierwszą ulicę na lewo. Podniósł głowę. Świeci tabliczka. Napis... Wspiął się na palce: "ul. Henryka Gollanda" - odczytał. "Cholera. Ładny Daszyński" - pomyślało mu się jakby z jakąś ulgą. Z wahaniem poszedł jednak naprzód. "Skąd ja znam to nazwisko?" Nagle - olśnienie. Przecież to ten zabawny dziennikarz, który zrobił z nim wywiad do gazety w czterdziestym czwartym, w październiku, w sztabie Berlinga. "Patrzcie, co za cholerny awans - dostał ulicę, a ja tylko majora" - pomyślał z nagłym lekceważeniem o swoich szlifach, lecz zaraz uśmiechnął się w