dokończyć. Zrozumiała od razu i odpowiedziała:<br>Przecież od paru dni nie czuję się dobrze... "Jakże mogłem o tym zapomnieć?" zdumiał się Widmar, a jednocześnie znowu przypomniał sobie doktora Tamtena .<br>&lt;page nr=60&gt;<br> W tej samej chwili Rebeka ciągnęła do męża twarz jakby do pocałunku, Widmar drgnął, rzucił złamany papieros do popielniczki, zrobił krok naprzód. W tej samej chwili na ulicy za oknami rozległ się krzyk, a potem trzask. Widmar z wyciągniętymi rękami zrobił jeszcze krok naprzód, Rebeka cofnęła się w głąb sypialni, była różowa od światła, Widmar zaś był w cieniu. Spytała nasłuchując:<br>- Ktoś krzyknął?<br>- Nic podobnego - odpowiedział Widmar. Stał za progiem i targał