pełni z tymi chwilowymi, ludycznymi tworami. Podobnie Schulz, który nie przypadkiem tak wielbił Gombrowicza. A także Witkacy, który lekceważąc świat przedstawiany przez sztukę, w strukturze przedstawienia (w Czystej Formie) dopatrywał się sekretu istnienia. Już w dwudziestoleciu zdawano sobie silnie - lecz niezbyt wyraziście - sprawę, że tych trzech pisarzy łączy lekceważenie mimesis, naśladownictwa... Wiktacy i także Schulz szukali jednak rozmaitych metafizycznych uzasadnień dla tej decyzji. Gombrowicz nie. Przyznaje się on jawnie do ludycznych źródeł swojej twórczości. Ale nie ukrywa także szczególnego - choć niepraktycznego - "interesu" czy raczej bodźca, który powoduje artystą. Dzięki swoim urojonym i aspołecznym działaniom artysta ten jest bardziej, wyraźniej, trwalej... Staje