zainteresowań i głębokie przejęcie, z jakim traktował sprawy, które uważał za ważne - te wszystkie cechy składały się na osobowość fascynującą. Fascynującą, lecz również - osobliwie dla ludzi ceniących hierarchię i porządek - denerwującą. Miał bowiem Kępiński, jak każdy żywy człowiek, swoje wady. Bywał chaotyczny jako administrator, czasem nerwowy i zmienny w swych nastrojach i sądach, czasem pochopny w ocenach naukowych; bywało też, że porywał go bez reszty jakiś problem i o całym świecie zapominał. <br>Ze wszystkimi wszakże swymi sprzecznościami był Zdzisław Kępiński jednym z tych tak rzadkich ludzi, których obecność jest bezcenna dla powstawania klimatu sprzyjającego dyskusjom i sporom ważnym, napięciom intelektualnym kształtującym