innych ludzi. Chcemy zaspokojenia, które można by nazwać społecznym. Tymczasem habitus prawdziwej miłości własnej znajduje zaspokojenie w porządku wyższym, bo wynikającym z ogarnięcia ładu całego istnienia, nie jego fragmentów poszczególnych. Każdy człowiek dąży do znalezienia sensu swego istnienia, nawet Ci, którzy nie zdają sobie z tego sprawy. Ale człowiek szukający nasycenia tylko społecznego, dostępnego sprawdzeniu, dąży do tego ścigając najwspanialszy obraz samego siebie, aby ten sens silnie zaakcentować i we własnej świadomości i w świadomości ludzi współcześnie żyjących, a i tych także, którzy żyć będą później. Zapewne, że szept nie dobiegnie do uszu przyszłych pokoleń, jednak w układzie całego ludzkiego istnienia