Jak Andromeda płakała nad pohańbieniem Hektora.<br><br>Zarysu twojego ciała zazdrości ci Afrodyta,<br>Odkąd w mym łożu dostrzegła twe białe biodra bez skazy;<br>Leżałaś wtedy jak nimfa i nagość twoja odkryta<br>Zwabiła bogów Olimpu kształtami etruskiej wazy.<br><br>Na koniec wspomnę twe stopy. Bo kiedy palce ich pieszczę,<br>Zda się, że samo natchnienie wypijam z głębiny Lety.<br>O, nieśmiertelni bogowie! Pozwólcie pieścić mi jeszcze<br>Te drobne stopy dziewczęce tak drogie sercu poety!<br><br>U stóp tych składam dytyramb pisany na twoją chwałę,<br>Bogini moja prawdziwa przeze mnie w pieśni sławiona;<br>Ja ci Panteon buduję i słowa moje zuchwałe<br>Unieśmiertelnią cię wreszcie, choć płaczesz w