w stronę postawy kompromisowej i liberalnej i taki ton charakteryzuje rozprawę. Po latach poeta przypomni tak ważną dla siebie scenę jednemu z sędziów – Kajetanowi Koźmianowi: „Poczytano mię za barbarzyńca i tylko uprzejmość kolegów oszczędziła mi tego imienia. <gap> Gdym wracał do domu, nasłuchawszy się zdań tylu mojemu przeciwnych, młody natenczas i dość z natury nieśmiały, powiedziałem sobie: ja głupi. I to mię zawracało z drogi, po której nieraz miałem ochotę iść dalej". Przedwcześnie zniszczony romantyk? Możliwe. W tym kontekście okaże się znamienna decyzja anonimowego druku dwóch „romantyzujących" artykułów: O poezji w ogólności („Pamiętnik Warszawski" 1815), potraktowanego przez J