istnienia, jeżeli oczywiście nie liczyć stosunkowo marginesowego nurtu myśli ateistycznej. Niemal wszystkie nici myśli kwestionującej prowadzą do Kartezjusza.<br><br>&lt;tit&gt;"PERSEITAS"&lt;/&gt;<br><br>W opisie "natury" Boga u Kartezjusza pojawia się także słówko &lt;foreign&gt;per se&lt;/&gt;: Bóg jest bytem, który istnieje przez się. Zdawałoby się zatem, że tradycja zostaje zachowana. Ale tylko pozornie, bo oto natrafiamy na kluczową różnicę: w filozofii scholastyczno-tomistycznej słówko to było rozumiane negatywnie, podczas gdy Kartezjusz rozumie je pozytywnie: Bóg jest bytem, który samemu sobie zawdzięcza swe istnienie. W metafizyce tomistycznej istnienie było fundamentem wszystkiego. Tutaj istnienie stało się &lt;page nr=233&gt; "logicznie wtórne", utraciło swój fundamentalny charakter. Co zajęło jego miejsce?<br>Istnienie ma