nie wie, co DeWonte robił przez te dwie doby od swego przebudzenia do otworzenia pozostałych &lt;orig&gt;anabiozerów&lt;/&gt;. <br>Żołnierze za jej plecami wymienili czarne, wyłupiaste spojrzenia. <br>Sen i Trupy byli już w połowie drogi między wzniesieniami. Ojalika prowadziła ich wiernie rozbłyskami zeissowskich szkieł. Trupy, ponad dwukrotnie wyższe, znacznie szczuplejsze i przez to naturalnie przygarbione, wyglądały jak flankujące ofiarę modliszki. Ich upiorne postaci - właśnie przez tę swoją uniwersalną ohydę - były niemalże anonimowe; nie nosili żadnych ubrań ani ozdób. Mogła zamknąć oczy, równie dobrze by ich widziała, jaskrawo wymalowanych na wewnętrznej stronie powiek: ta brzydota wżera się w mózg niczym narkotyk. Stanowi w istocie nową