dziwnie nieswojo i było mi wstyd, że <br>nie mogłem odpowiedzieć psom taką samą serdecznością.<br><br>Nie rozumiałem ich i wyróżniałem się spośród <br>nich w sposób zbyt rażący. Ulegając tedy wewnętrznemu <br>głosowi, zapragnąłem upodobnić się do otaczających <br>mnie psów i począłem chodzić na czworakach, co przyszło <br>mi bardzo łatwo i wypadło całkiem naturalnie. Chcąc <br>naśladować psią mowę, spróbowałem szczeknąć <br>lub warknąć, ale z moich ust wydobyły się słowa, <br>których dotąd zupełnie nie znałem. Takie same <br>słowa rozlegały się dokoła i naraz doleciał <br>mnie znajomy głos Reksa:<br><br>- Nie dziw się, Adasiu, każdy, kto do nas zawita, zaczyna <br>rozumieć naszą mowę i sam potrafi nią