ma tu żadnej logiki. <br>Wrócił do Zakopanego tuż przed początkiem strajków na Wybrzeżu. W dniu podpisania porozumień w Gdańsku, tak jak i wszyscy oglądał ceremonię w telewizji. Przemówienie Jagielskiego, potem Wałęsy wzruszyły go, czuł się jakby po latach pobytu w dusznym więzieniu bez okien wyszedł nareszcie na świeże powietrze. Wiedział, naturalnie, że w tym więzieniu bardziej należał do grupy klawiszy niż więźniów, ale zależność była oczywista: bez klawiszy więźniowie nie byliby więźniami, ale bez więźniów klawisze też nie mieliby co robić. A wszyscy i tak byli w tym samym więzieniu. Całe wzruszenie diabli wzięli gdy przewodniczący Komitetu Strajkowego ujął koszmarny, odpustowy