o czym mówię. <br>- Chyba tak, czas na życie.<br>- Na życie, panie Janie, ale i tak pisane panu dłuższe niźli mnie.<br>- Słaba satysfakcja - rzekł jakby do siebie Jassmont i potarł czoło. Wyglądali albo na desperatów, albo na żałobników, gdyż pianista popatrzył na nich ze współczuciem. Przerwał granie, podsłuchiwał jednym uchem z nawyku, i nie tylko, wiele usłyszał. Podniósł się ciężko, przeszedł się kilka kroków. Z półki pod lustrem wziął książeczkę w jaszczurczozielonej okładce. W cukierence lepsi goście mogli zostawiać w komis książki opatrzone karteczką z ceną. Pianista, wertując, przyglądał się siedzącym, jak sroka, przekrzywiając głowę, aby lepiej widzieć na silniejsze oko. Książka