tymi dłońmi zaczął się rozwierać trywialny, z sekundy na sekundę potworniejący grymas. Grymas mistrzowski, prawie niemożliwy... próbowałem go naśladować - usta rozpadały się, rozrywały się diagonalnie - szerokie mięsiste usta jak dwa nadepnięte ślimaki, jak rozciągnięte świńskim paluchem wargi sromowe. Wszyscy byli zadowoleni, rozległy się śmiechy... a on już sobie upatrzył kogoś nazbyt godnego i już z niego szydził. Zastanawialiśmy się kiedyś nad kostiumem... Właściwie świetny, wciąż ten sam i chyba nie ma zamiaru go zmieniać... Biało zakutana postać, ni to panna młoda, ni to zakwefiona zakonnica ze Wschodu... ni to widmo... Twarz pomalowana na biało - trywialna, gruba... a przecież w jakiś sposób