by - dwie wilgotne plamki w przygasłej, czarniawej twarzy byłego nauczyciela.<br>Teraz już w świadomości kruszył się każdy odłamek troski z szmerem podobnym do skrzypienia uschniętej gałęzi... Rozpadało się każde źdźbło krzywdy i każda gruda nabrzmiałego żalu... Miazga przysypywała duszę Teraz już przygniatała wszystko groźna, posępna beznadziejność... Nieodwołany, możny gniew miażdżył nędzną a nierozważną istotę ludzką - przyginał do ziemi i ubezwładniał, unieważniał człowieka - Unieważniał człowieka!<br>Chwilami przystawał Kazimierz nagle, wstrzymywał poplątany krok - i tkwił tak nieruchomo pośrodku gościńca jakby w głębokim zastanowieniu... Jakoś bezwiednie odwracał głowę i długo patrzył w stronę dworu, którego jasne ściany widoczne były wśród czarnych, obnażonych drzew parkowych