okrzyków Lesio zapamiętywał tylko niektóre. Podszedłszy znów do szczęśliwej dlań kasy powiedział byle co, dodając:<br>- Dziesięć razy.<br>Byle czym był porządek trzy dwa. Trzy dwa dziesięć razy stanowiło ostatnią wypowiedź, jaka wpadła mu w ucho w chwili przybycia koni na metę. Głupi tysiąc złotych, wydatkowany tym razem na grę, był nędznym drobiazgiem w obliczu jaśniejącego przed nim miliona. Możliwością i sposobami uzyskania miliona w ciągu jednego wyścigowego dnia Lesio nie interesował się, nie zamierzał bowiem zbyt pedantycznie wnikać w szczegóły działalności życzliwego losu.<br>Gwałtowny przewrót w jego sytuacji życiowej, nieoczekiwany przeskok z dna upadku do wyżyn wręcz bohaterstwa, wspaniała i tak