Na koniec żołnierka spojrzała w milczeniu na Zosię, która poczuła się tak, jakby los zakpił z niej bezlitośnie. Zarazem nabrała odrazy do urzędniczki w szykownym mundurze, do jej twarzy ze szminką na wargach i pudrem na policzkach, do jej zadbanej fryzury i wypielęgnowanych rąk z perłowymi paznokciami. Wyszła nie podziękowawszy ni słowem. Miała ochotę wczepić się tamtej we włosy i potargać wyfiokowany łeb. Gdy ochłonęła po wyjściu ze sztabu, zrobiło się jej bardzo głupio i zawróciła.<br>- &lt;foreign&gt;Prosza, nie sumitui sia pani.&lt;/&gt; Taż mnie tu przeklinają, jakby to ja była winna.<br>- Zawsze tak bywa, kiedy chce się komuś pomóc. Bardzo panią przepraszam