jeść. To osiąga skutek. Rozchodzą się mrucząc wciąż pod nosem groźby i zapowiadają zemstę. Klaus zbiega do kuchni, po chwili cały gmach trzęsie się i drży od jego krzyku. Tam sobie wreszcie ulżył.<br>Jest mi przykro ze względu na neptunów. Guwernantki dostają obfite paczki od swoich uczniów z Warszawy i nic nie robią cały dzień, tylko obżerają się łakociami wyrzekając na głód. Ale biedni marynarze mają tylko to, co tu dostaną, a te potężne chłopy potrzebują dużo zjeść. Myślę, że na pewno mają do mnie żal. Idę na górę, ścigany wzrokiem mściwych erynii. Na schodach napotykam paru neptunów. Podchodzę do nich, drapię się