prócz Thomsona, który założywszy nogę na nogę i przechyliwszy się w krzesełku czyta sobie dalej. Gdy &lt;page nr=255&gt; przechodzę obok niego, podnosi na mnie oczy i mówi z uśmiechem: - O, to było bardzo, bardzo interesujące - i jeszcze w połowie tego zdania wraca oczyma do książki. Sądzę, że on nie tylko nie słyszał nic z tego, co mówiłem, ale nawet nie zdaje sobie sprawy ze wszystkiego, co zaszło. A zresztą diabli go tam wiedzą.<br>Tuż za drzwiami stoi Janka. Wyraźnie czeka na mnie. Czeka zupełnie tak, jak się czeka na kogoś na rogu ulicy, żeby go obić kijem. Robi mi się trochę nieswojo i mgli się