niemiłowane.<br><br>I trwała dla nich bezwolna, i kwitła dla nich bezduszna<br>I przezywała je - losem i była losom posłuszna.<br><br>A nie kochała tak tkliwie, a nie kochała tak czule,<br>Że nikt w jej jasnym uśmiechu nie trafił myślą na bóle.<br><br>Lecz teraz nagle pojęła, że wobec Boga i nieba<br>Już nic nie wolno ukrywać i nic ukrywać nie trzeba.<br><br>Śmierć w niej obnaża pośpiesznie prawdę tak długo tajoną,<br>Tą prawdą skrzą się źrenice, tą prawdą błyska się łono!<br><br>I dusza lękiem spłonęła, że wkrótce po jej pogrzebie<br>Przyjdzie w ślad za nią kochanek, aby odnaleźć ją w niebie.<br><br>Wyciągnie ku niej