I rozejrzawszy się po szarym niebie, dodała: - Ciemna mogiła!<br> Te ponure słowa zostały wypowiedziane ze śmiechem. Pestka czuła, że tak czy <br>inaczej świat należy do niej. Nawet najgorsza pogoda nie mogła przyćmić jego <br>uroków.<br> Nim chłopcy zdążyli się odezwać; obok Pestki stanęła w oknie jej matka i uśmiechnęła <br>się do nich równie przyjaźnie, jak. córka.<br> - Czemu stoicie na dworze? Wejdźcie! - Właźcie - rzekła gościnnie Pestka.<br> - My tylko na chwilę - odpowiedział Marian.<br> - Wy zawsze tylko na chwilę - roześmiała się pani Ubyszowa. - Myślałby kto, <br>że boicie się znaleźć pod dachem choćby na pięć minut. Nie mam nigdy okazji, <br>żeby z wami porozmawiać.<br> Chłopcy stropili