kilku cieni żeńskiego rodzaju<br>Nieboszczyk Madaleński - prowadzi mazura.&lt;/&gt;<br><br><br>&lt;div type="poem" sex="m"&gt;&lt;tit&gt;KOCMOŁUCH&lt;/&gt;<br><br>Gdy śródlistne trzepoty gilów i jemiołuch<br>Zmącą ciszy cmentarnej ustrój niezawiły -<br>Cień z trudem z zaniedbanej wychodzi mogiły,<br>Cały w rdzach i liszajach - podziemny kocmołuch.<br><br>Słońce, grzejąc zmarłego, roztrwania po trawie<br>Złote krzty - złote supły i złotsze podłużki,<br>A on zmysłem nicości wyczuwa jaskrawie,<br>Jak śmierć w słońcu - w kształt nikłej maleje śmiertuszki...<br><br>Niezbyt pewny swej jawy i ufny snom niezbyt -<br>Spogląda oczodołów próchnicą wierutną<br>W obłoków napuszyście wybujały Bezbyt,<br>Poza którym nic nie ma, prócz tego, że smutno...<br><br>Lecz on smutek w pośmiertnej przekroczył podróży,<br>Pierś wzbogacił weselem nowego żywota,<br>A