ma oczywiście ich dokładnych, analitycznych rozwiązań, wyliczenia komputerowe wystarczają jednak, by można było dokonać ścisłych przewidywań. Po drugie, jeszcze trzydzieści lat temu opis i zrozumienie działania takich prostych, w gruncie rzeczy, układów przekraczały możliwości nauki. Wysyłano sputniki, budowano skomplikowane urządzenia, a taka prosta zabawka sprawiała niemożliwe do przezwyciężenia trudności. Oczywiście nie był to najważniejszy problem naukowy związany z procesami nieliniowymi. Naukowcy znali wiele ważnych zjawisk, o trudnej do przewidzenia, chaotycznej dynamice, dlatego, po zrozumieniu istoty działania układów nieliniowych, szybko zabrali się za ich wyjaśnienie. Oto kilka przykładów. <br>Pierwszym jest układ &lt;name type="person"&gt;Henona-Heilesa&lt;/&gt; (36; 37). W roku 1962 francuski astronom &lt;name type="person"&gt;Henon&lt;/&gt; zaczął badać